ﭘﺎرﯾﺲ، ۱۴ دﺳﺎﻣﺒﺮ ۱۹۶۰
ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ در ﯾﺎزدﻫﻤﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﺧﻮد ﮐﻪ در ﺗﺎرﯾﺦ ۱۴ ﻧﻮاﻣﺒﺮ ﺗﺎ ۱۵ دﺳﺎﻣﺒﺮ۱۹۶۰ در ﭘﺎرﯾﺲ ﺑﺮﮔﺰار ﺷﺪ.
– ﺑﺎ ﯾﺎدآوری ﺑﯿﺎﻧﯿﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ ﮐﻪ ﺿﻤﻦ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﺑﺮ اﺻﻞ ﻋﺪم ﺗﺒﻌﯿﺾ، آﻣﻮزش را ﺣﻖ ﯾﮑﺎﯾﮏ اﻓﺮاد اﻋﻼم ﮐﺮده اﺳﺖ.
– ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﯾﻨﮑﻪ ﺗﺒﻌﯿﺾ در آﻣﻮزش را ﺗﺨﻠﻒ از ﺣﻘﻮﻗﯽ ﻗﻠﻤﺪاد ﻣﯽﮐﻨﺪ ﮐﻪ در ﺑﯿﺎﻧﯿﻪ ﻓﻮق ﺻﺮاﺣﺘﺎ ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﺷﺪه اﺳﺖ.
– بادرﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ اﺳﺎﺳﻨﺎﻣﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﮐﻪ ﻫﺪف آن اﯾﺠﺎد ﻫﻤﮑﺎری ﻣﯿﺎن ﻣﻠﻞ از ﻃﺮﯾﻖ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ اﻓﺰاﯾﺶ رﻋﺎﯾﺖ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ و ﺗﺴﺎوی ﻓﺮﺻﺖﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ ﺑﺮای ﻫﻤﻪ در ﺳﻄﺢ ﺟﻬﺎن اﺳﺖ.
– ﺑﺎ ﺗﺸﺨﯿﺺ اﯾﻨﮑﻪ در ﻧﺘﯿﺠﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ در ﻋﯿﻦ اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﺗﻨﻮع ﻧﻈﺎمﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ ﻣﻠﯽ وﻇﯿﻔﻪاش ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ رﻓﻊ ﻫﺮ ﯾﮏ از اﺷﮑﺎل ﺗﺒﻌﯿﺾ در آﻣﻮزش، ﺑﻠﮑﻪ ﺗﺮوﯾﺞ ﺗﺴﺎوی در اﺳﺘﻔﺎده از ﻓﺮﺻﺖﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ و ﺑﺮﺧﻮرد ﯾﮑﺴﺎن ﺑﺎ ﻫﻤﻪ اﺳﺖ.
– ﺑﺎ ﻋﻨﺎﯾﺖ ﺑﻪ ﺑﻨﺪ ۱۷,۱,۴ دﺳﺘﻮر ﺟﻠﺴﻪ ﮐﻪ ﺑﯿﺎن ﻣﯽﮐﻨﺪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎدات ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺟﻨﺒﻪﻫﺎی ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﺒﻌﯿﺾ در آﻣﻮزش، ﭘﯿﺶ از ﺑﺮﮔﺰاری ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻋﻤﻮﻣﯽ اراﺋﻪ ﺷﻮد.
– ﺑﺎﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺗﺼﻤﯿﻢ دﻫﻤﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﮐﻪ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﮐﺮده اﺳﺖ ﻣﺴﺌﻠﻪ ﺗﺒﻌﯿﺾ در آﻣﻮزش ﺑﺎﯾﺪ ﻣﻮﺿﻮع ﯾﮏ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ و ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎی ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻋﻀﻮ ﻗﺮار ﮔﯿﺮد.
– اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن را در ﭼﻬﺎردﻫﻢ دﺳﺎﻣﺒﺮ ۱۹۶۰ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﻣﯽﮐﻨﺪ.
ﻣﺎده ۱:
- در اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن اﺻﻄﻼح ﺗﺒﻌﯿﺾ ﺷﺎﻣﻞ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﻤﺎﯾﺰ، ﻣﺤﺮوﻣﯿﺖ، ﻣﺤﺪودﯾﺖ ﯾﺎ اوﻟﻮﯾﺘﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮ اﺳﺎس ﻧﮋاد، رﻧﮓ، ﺟﻨﺴﯿﺖ، زﺑﺎن، ﻣﺬﻫﺐ، ﻋﻘﯿﺪه ﺳﯿﺎﺳﯽ ﯾﺎ ﻫﺮ ﻋﻘﯿﺪه دﯾﮕﺮی، ﺧﺎﺳﺘﮕﺎه اﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﯾﺎ ﻣﻠﯽ، و وﺿﻌﯿﺖ اﻗﺘﺼﺎدی ﯾﺎ ﺷﺮاﯾﻂ ﺗﻮﻟﺪ ﺑﻪ وﺟﻮد ﻣﯽ آﯾﺪ و ﻫﺪف ﯾﺎ ﭘﯿﺎﻣﺪش ﺗﺨﺮﯾﺐ ﯾﺎ ﺗﻀﻌﯿﻒ ﺑﺮﺧﻮرد ﯾﮑﺴﺎن آﻣﻮزﺷﯽ و ﺑﻪوﯾﮋه ﻣﻮارد زﯾﺮ اﺳﺖ:
- ۱. ﻣﺤﺮوم ﮐﺮدن ﻓﺮد ﯾﺎ ﮔﺮوﻫﯽ از اﻓﺮاد از ﻫﺮﻧﻮع ﯾﺎ ﻫﺮ ﺳﻄﺢ آﻣﻮزش؛
- ۱. ﻣﺤﺪود ﮐﺮدن ﻓﺮد ﯾﺎ ﮔﺮوﻫﯽ از اﻓﺮاد ﺑﻪ اﺳﺘﻔﺎده از ﮐﯿﻔﯿﺖ آﻣﻮزﺷﯽ پایین‌تر؛
- ۱. ﺗﺎﺳﯿﺲ ﯾﺎ ﺗﺪاوم ﻣﻮﺳﺴﺎت ﯾﺎ ﻧﻈﺎمﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﺑﺮای اﻓﺮاد ﯾﺎ گروه‌ها، اﻟﺒﺘﻪ ﺑﺎ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﺷﺮوﻃﯽﮐﻪ در ﺑﻨﺪ ۲ اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ذﮐﺮ ﺷﺪه؛
- ۱. ﺗﺤﻤﯿﻞ ﺷﺮاﯾﻂ (وﯾﮋه) ﺑﻪ ﻓﺮد ﯾﺎ ﮔﺮوﻫﯽ از اﻓﺮاد ﮐﻪ ﻣﻐﺎﯾﺮ ﺑﺎ ﻣﻨﺰﻟﺖ اﻧﺴﺎﻧﯽ اﺳﺖ. در اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن اﺻﻄﻼح ” آﻣﻮزش” ﺑﻪ ﮐﻠﯿﻪ ﺳﻄﻮح آﻣﻮزش و اﻧﻮاع آن اﻃﻼق ﻣﯽﺷﻮد و ﺷﺎﻣﻞ دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ آﻣﻮزش، ﻣﻌﯿﺎر و ﮐﯿﻔﯿﺖ آن و ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﺗﺤﺖ آن آﻣﻮزش اراﺋﻪ ﻣﯽﺷﻮد، ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ.
ماده ۲:
در ﺻﻮرﺗﯽ تأﺳﯿﺲ ﯾﺎ ﺗﺪاوم ﻣﻮﺳﺴﺎت ﯾﺎ ﻧﻈﺎمﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ در ﯾﮏ ﮐﺸﻮر ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺒﻌﯿﺾ، ﺑﻪﻣﻔﻬﻮﻣﯽﮐﻪ در ﻣﺎده ۱ اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن آورده ﺷﺪه، ﻧﻤﯽ ﺷﻮد ﮐﻪ:
- ﺗﺎﺳﯿﺲ ﯾﺎ ﺗﺪاوم ﻣﻮﺳﺴﺎت ﯾﺎ ﻧﻈﺎمﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪ ﺑﺮای ﺷﺎﮔﺮدان ﻫﺮ دو ﺟﻨﺲ ﺑﺎﻋﺚ دﺳﺘﺮﺳﯽ ﯾﮑﺴﺎن ﺑﻪ آﻣﻮزش ﺷﻮد، ﮐﺎرﮐﻨﺎن آﻣﻮزﺷﯽ را ﮐﻪ ﺑﻪﻟﺤﺎظ ﺻﻼﺣﯿﺖ ﻋﻠﻤﯽ دارای ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی ﯾﮑﺴﺎن و ﺳﺎﺧﺘﻤﺎن و ﺗﺠﻬﯿﺰات ﻣﺪارس را ﮐﻪ ﺑﻪﻟﺤﺎظ ﮐﯿﻔﯽ ﯾﮑﺴﺎن ﻫﺴﺘﻨﺪ در اﺧﺘﯿﺎر ﻗﺮار دﻫﺪ و ﻓﺮﺻﺖ اﺳﺘﻔﺎده از دورهﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ ﯾﮑﺴﺎن ﯾﺎ ﻣﻌﺎدل را ﺑﺮای ﻫﺮ دو ﺟﻨﺲ، ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎزد؛
- داﻧﺶآﻣﻮزان ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ در ﻣﻮﺳﺴﺎت ﯾﺎ ﻧﻈﺎمﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ ﺟﺪاﮔﺎﻧﻪای ﮐﻪ ﺑﻪدﻻﯾﻞ ﻣﺬﻫﺒﯽ و زﺑﺎن‌شناﺳﯽ تأﺳﯿﺲ و ﺗﺪاوم ﻣﯽﯾﺎﺑﻨﺪ و آﻣﻮزﺷﯽ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﺧﻮاﺳﺘﻪ اوﻟﯿﺎء ﯾﺎ ﻗﯿﻢﻫﺎی ﺣﻘﻮﻗﯽ داﻧﺶآﻣﻮزان اراﺋﻪ ﻣﯽدﻫﻨﺪ، ﺣﻀﻮری اﻧﺘﺨﺎﺑﯽ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ و آﻣﻮزﺷﯽ درﯾﺎﻓﺖ ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی ﺗﻌﯿﯿﻦ و ﺗﺼﻮﯾﺐ ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺮاﺟﻊ ذی‌صلاح و ﮐﺎردان، ﺑﻪوﯾﮋه در ﭘﺎﯾﻪﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ ﯾﮑﺴﺎن، ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ دارد؛
- ﺗﺎﺳﯿﺲ ﯾﺎ ﺗﺪاوم ﻣﻮﺳﺴﺎت آﻣﻮزﺷﯽ ﺧﺼﻮﺻﯽ ﮐﻪ ﻫﺪﻓﺸﺎن ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻣﺤﺮوﻣﯿﺖ ﻫﯿﭻ ﮔﺮوﻫﯽ از آﻣﻮزش ﻧﯿﺴﺖ، ﺑﻠﮑﻪ ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﺴﻬﯿﻼت آﻣﻮزﺷﯽ ﺑﯿﺸﺘﺮ و ﻣﺎزاد ﺑﺮآﻧﭽﻪ ﻣﺮاﺟﻊ دوﻟﺘﯽ در اﺧﺘﯿﺎر ﻗﺮار ﻣﯽدﻫﻨﺪ، ﻣﯽﺑﺎﺷﺪ و ﺑﺮاﺳﺎس اﯾﻦ ﻫﺪف، ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ و آﻣﻮزﺷﯽ اراﺋﻪ ﻣﯽدﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی ﺗﻌﯿﯿﻦ و ﺗﺼﻮﯾﺐ ﺷﺪه ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺮاﺟﻊ ذی‌صلاح و ﮐﺎردان، ﺑﻪوﯾﮋه در ﭘﺎﯾﻪﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ ﯾﮑﺴﺎن، ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ دارد.
ﻣﺎده ۳:
ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻋﻀﻮ اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﺑﻪﻣﻨﻈﻮر ﺣﺬف و ﺟﻠﻮﮔﯿﺮی از ﺗﺒﻌﯿﺾ، ﺑﻪﻣﻔﻬﻮﻣﯽ ﮐﻪ در اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن آﻣﺪه، ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی زﯾﺮ را ﺑﺮﻋﻬﺪه دارﻧﺪ:
۳.۱. ﻫﺮﻧﻮع ﺗﻤﻬﯿﺪات ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ و دﺳﺘﻮراﻟﻌﻤﻞ اداری و ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖ اداری را ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺗﺒﻌﯿﺾ در آﻣﻮزش ﻣﯽﺷﻮد، ﻣﻠﻐﯽ و ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺳﺎزﻧﺪ؛
۳.۲. رﻓﻊ ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ﺗﺒﻌﯿﺾ در ﭘﺬﯾﺮش داﻧﺶآﻣﻮزان و داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن در ﻣﻮﺳﺴﺎت آﻣﻮزﺷﯽ را ﺣﺘﯽ در ﺻﻮرت ﻟﺰوم از ﻃﺮﯾﻖ ﻗﺎﻧﻮن‌گذاری، ﺗﻀﻤﯿﻦ ﮐﻨﻨﺪ؛
۳.۳. اﺟﺎزه ﻧﻤﯽدﻫﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﺮاﺟﻊ دوﻟﺘﯽ در ﮐﻤﮏ ﺑﻪ اﺗﺒﺎع ﮐﺸﻮر ﺧﻮد هیچ‌گونه اﺳﺘﺜﻨﺎﺋﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﻮﻧﺪ ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ اﯾﻦ اﺳﺘﺜﻨﺎء ﺑﺮاﺳﺎس ﺷﺎﯾﺴﺘﮕﯽ ﯾﺎ ﻧﯿﺎز ﺷﺎﮔﺮدان ﺻﻮرت ﮔﯿﺮد؛ آنﻫﻢ در ﻗﺎﻟﺐ ﮐﺎﻫﺶ ﺷﻬﺮﯾﻪ، اﻋﻄﺎی ﺑﻮرس ﺗﺤﺼﯿﻠﯽ ﯾﺎ ﺳﺎﯾﺮ اﺷﮑﺎل ﮐﻤﮏ ﺑﻪ آنﻫﺎ ﻧﻈﯿﺮ ﻓﺮاﻫﻢ ﺳﺎﺧﺘﻦ ﺗﺴﻬﯿﻼت ﯾﺎ دادن ﻣﺠﻮز ﺟﻬﺖ اداﻣﻪ ﺗﺤﺼﯿﻞ در ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﺧﺎرﺟﯽ؛
۳.۴. اﺟﺎزه ﻧﻤﯽدﻫﻨﺪ ﺷﺎﮔﺮدان ﺻﺮﻓﺎ ﺑﻪدﻟﯿﻞ ﺗﻌﻠﻖ ﺑﻪ ﮔﺮوه ﺧﺎص از اﻣﺘﯿﺎز ﮐﻤﮏﻫﺎی ﻣﺮاﺟﻊ دوﻟﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﺳﺴﺎت آﻣﻮزﺷﯽ ﺑﺮﺧﻮردار ﺷﻮﻧﺪ و ﯾﺎ ﺑﺎ ﻣﺤﺪودﯾﺖ در اﺳﺘﻔﺎده از اﯾﻦ ﮐﻤﮏﻫﺎ ﻣﻮاﺟﻪ ﮔﺮدﻧﺪ؛
۳.۵. ﺑﺮای اﺗﺒﺎع ﺧﺎرﺟﯽ ﻣﻘﯿﻢ در ﺳﺮزﻣﯿﻦﻫﺎی ﺧﻮد ﺑﻪ اﻧﺪازه اﺗﺒﺎع ﺧﻮد اﻣﮑﺎن دﺳﺘﺮﺳﯽ ﺑﻪ آﻣﻮزش را ﻓﺮاﻫﻢ آورﻧﺪ.
ماده ۴:
ﻋﻼوه ﺑﺮ اﯾﻦ ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻋﻀﻮ، ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺗﺪوﯾﻦ، ﺗﻮﺳﻌﻪ و ﺑﮑﺎرﮔﯿﺮی ﯾﮏ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻣﻠﯽ را ﺑﺮﻋﻬﺪه دارﻧﺪ ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ روشﻫﺎی ﻣﺘﻨﺎﺳﺐ و ﺳﺎزﮔﺎر ﺑﺎ ﺷﺮاﯾﻂ و ﮐﺎرﺑﺮد ﻣﻠﯽ، ﺧﻮاﻫﺪ ﺗﻮاﻧﺴﺖ از ﺗﺴﺎوی در اﺳﺘﻔﺎده از ﻓﺮﺻﺖﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ و ﺑﺮﺧﻮرد ﺑﺎ داﻧﺶآﻣﻮزان و داﻧﺸﺠﻮﯾﺎن و ﺑﻪوﯾﮋه ﻣﻮارد زﯾﺮ ﺣﻤﺎﯾﺖ ﻧﻤﺎﯾﺪ:
۴.۱. آﻣﻮزش اﺑﺘﺪاﯾﯽ راﯾﮕﺎن و اﺟﺒﺎری، دﺳﺘﺮﺳﯽ و دﺳﺘﯿﺎﺑﯽ ﻫﻤﮕﺎن ﺑﻪ ﻫﻤﻪ اﺷﮑﺎل آﻣﻮزش ﻣﺘﻮﺳﻄﻪ، دﺳﺘﺮﺳﯽ ﯾﮑﺴﺎن ﻫﻤﮕﺎن ﺑﻪ آﻣﻮزش ﻋﺎﻟﯽ ﺑﺮاﺳﺎس ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﻓﺮدی، ﺗﻀﻤﯿﻦ ﭘﯿﺮوی ﻫﻤﮕﺎن از ﻗﺎﻧﻮن اﺟﺒﺎری ورود ﺑﻪ ﻣﺪرﺳﻪ؛
۴.۲. ﺗﻀﻤﯿﻦ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ در ﻫﻤﻪ ﻣﻮﺳﺴﺎت آﻣﻮزﺷﯽ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﻫﻢﺳﻄﺢ، ﺑﺮاﺑﺮ و ﺷﺮاﯾﻂ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﮐﯿﻔﯿﺖ آﻣﻮزش ﻧﯿﺰ در آنﻫﺎ ﯾﮑﺴﺎن ﺑﺎﺷﺪ؛
۴.۳. ﺗﺸﻮﯾﻖ و ﺟﺪﯾﺖ در آﻣﻮزش اﻓﺮادی ﮐﻪ هیچ‌گونه آﻣﻮزش اﺑﺘﺪاﯾﯽ درﯾﺎﻓﺖ ﻧﮑﺮده و ﯾﺎ دوره آﻣﻮزش اﺑﺘﺪاﯾﯽ را ﮐﺎﻣﻼ ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺮﺳﺎﻧﺪه‌اﻧﺪ از ﻃﺮﯾﻖ روشﻫﺎی ﻣﻨﺎﺳﺐ و ﺗﺪاوم آﻣﻮزش اﯾﻦ اﻓﺮاد ﺑﺮ اﺳﺎس ﺗﻮاﻧﺎﯾﯽ ﻓﺮدیﺷﺎن؛
۴.۴. اﯾﺠﺎد ﺷﺮاﯾﻄﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﮕﺎن ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺪون ﺗﺒﻌﯿﺾ، ﺷﻐﻞ ﻣﻌﻠﻤﯽ را ﺑﯿﺎﻣﻮزند.
ماده ۵:
- کشورهای ﻋﻀﻮ اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﻣﻮاﻓﻘﺖ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ:
5.1.1. آﻣﻮزش ﺑﺎﯾﺪ در ﺟﻬﺖ ﺗﻮﺳﻌﻪ ﮐﺎﻣﻞ ﺷﺨﺼﯿﺖ اﻧﺴﺎﻧﯽ و ﺗﻘﻮﯾﺖ اﺣﺘﺮام ﺑﻪ ﺣﻘﻮق ﺑﺸﺮ و آزادیﻫﺎی ﺑﻨﯿﺎدﯾﻦ ﺳﻮق داده ﺷﻮد ﮐﻪ اﯾﻦ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺗﻔﺎﻫﻢ، ﺑﺮدﺑﺎری و دوﺳﺘﯽ ﻣﯿﺎن ﺗﻤﺎﻣﯽ ﻣﻠﻞ، ﮔﺮوهﻫﺎی ﻧﮋادی و ﯾﺎ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﮐﻤﮏ ﻣﯽﮐﻨﺪ و ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ در ﺟﻬﺖ ﺗﺪاوم ﺻﻠﺢ را ارﺗﻘﺎء ﻣﯽﺑﺨﺸﺪ؛
۵.۱.۲. ﺿﺮوری اﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ آزادی اوﻟﯿﺎء داﻧﺶآﻣﻮزان ﯾﺎ در ﺻﻮرت اﻣﮑﺎن ﺑﻪ ﻗﯿﻢﻫﺎی ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ اﯾﺸﺎن اﺣﺘﺮام ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺷﻮد ﺗﺎ اوﻻ ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ ﺑﺮای ﻓﺮزﻧﺪان ﺧﻮد ﺑﻪﻏﯿﺮ از ﻣﻮﺳﺴﺎت آﻣﻮزﺷﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺮاﺟﻊ دوﻟﺘﯽ اداره ﻣﯽﺷﻮد ﻣﻮﺳﺴﺎت دﯾﮕﺮی را اﻧﺘﺨﺎب ﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ آﻣﻮزش آنﻫﺎ ﺑﺎ ﺣﺪاﻗﻞ ﻣﻌﯿﺎرﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺮاﺟﻊ ذی‌صلاح ﺗﻌﯿﯿﻦ ﯾﺎ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﻣﯽﺷﻮد، ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ و ﺛﺎﻧﯿﺎَ این‌که آﻣﻮزش ﻣﺬﻫﺒﯽ و اﺧﻼﻗﯽ داﻧﺶآﻣﻮزان را ﺑﻪﮔﻮﻧﻪای ﮐﻪ ﺑﺎ روﻧﺪ ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ دوﻟﺖﻫﺎ ﻣﻄﺎﺑﻘﺖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎداﺗﺸﺎن اراﺋﻪ دﻫﻨﺪ و ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻫﯿﭻ ﻓﺮد ﯾﺎ ﮔﺮوﻫﯽ از اﻓﺮاد ﺑﻪ اﺟﺒﺎر آﻣﻮزش ﻣﺬﻫﺒﯽ ﻣﻐﺎﯾﺮ ﺑﺎ اﻋﺘﻘﺎداتﺷﺎن اراﺋﻪ داد.
۵.۱.۳. ﺑﻪرﺳﻤﯿﺖ ﺷﻨﺎﺧﺘﻦ ﺣﻖ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی آﻣﻮزﺷﯽ ﺧﺎص اﻗﻠﯿﺖﻫﺎ در ﮐﺸﻮر ﺿﺮوری اﺳﺖ. اﯾﻦ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎ ﺷﺎﻣﻞ اداره ﮐﺮدن ﻣﺪارس و ﺑﺎ درﻧﻈﺮ ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﯿﺎﺳﺖ آﻣﻮزﺷﯽ ﻫﺮ ﮐﺸﻮر، ﺑﻪﮐﺎر ﺑﺮدن و ﯾﺎ ﺗﺪرﯾﺲ زﺑﺎن آن اﻗﻠﯿﺖ، اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻪﺷﺮوط زﯾﺮ اﺳﺖ:
۵.۱.۳.۱. اﯾﻦ ﺣﻖ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﻪﮔﻮﻧﻪای ﻣﻮرد اﺳﺘﻔﺎده ﻗﺮار ﮔﯿﺮد ﮐﻪ اﻋﻀﺎی اﯾﻦ اﻗﻠﯿﺖﻫﺎ را از درک ﻓﺮﻫﻨﮓ و زﺑﺎن ﮐﻞ اﺟﺘﻤﺎع و ﺷﺮﮐﺖ در ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎی آن ﺑﺎز دارد و ﯾﺎ اﯾﻨﮑﻪ اﺳﺘﻘﻼل ﻣﻠﯽ را ﺗﺤﺖاﻟﺸﻌﺎع ﻗﺮار دﻫﺪ.
۵.۱.۳.۲.ﺳﻄﺢ ﮐﯿﻔﯿﺖ آﻣﻮزﺷﯽ آنﻫﺎ ﻧﺒﺎﯾﺪ از ﺳﻄﺢ ﮐﯿﻔﯿﺖ ﮐﻠﯽ ﮐﻪ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺮاﺟﻊ ذی‌صلاح ﺗﻌﯿﯿﻦ ﯾﺎ ﺗﺼﻮﯾﺐ ﻣﯽﺷﻮد، ﭘﺎﺋﯿﻦﺗﺮ ﺑﺎﺷﺪ.
۵.۱.۳.۳. ورود ﺑﻪ اﯾﻦ ﻣﺪارس اﺧﺘﯿﺎری ﺑﺎﺷﺪ.
۵.۲. ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻋﻀﻮ اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن، ﺑﺮای ﺗﻀﻤﯿﻦ به‌کارﮔﯿﺮی اﺻﻮﻟﯽ ﮐﻪ در ﭘﺎراﮔﺮاف ۱ اﯾﻦ ﻣﺎده ﺻﺮاﺣﺘﺎَ ﺑﻪ آن اﺷﺎره ﺷﺪه اﺳﺖ، ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﻗﺪاﻣﺎت ﻻزم را ﺑﺮﻋﻬﺪه ﻣﯽﮔﯿﺮﻧﺪ.
ماده ۶:
کشورﻫﺎی ﻋﻀﻮ اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﺑﻪﻣﻨﻈﻮر اﺟﺮای ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن، ﺑﯿﺸﺘﺮﯾﻦ ﺗﻮﺟﻪ ﺧﻮد را ﺻﺮف ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎﯾﯽ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد ﮐﻪ از اﯾﻦ ﭘﺲ ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﻪﻣﻨﻈﻮر اﯾﺠﺎد ﻓﺮﺻﺖ آﻣﻮزﺷﯽ ﺑﺮاﺑﺮ و رﻓﺘﺎر ﯾﮑﺴﺎن آﻣﻮزﺷﯽ اﺗﺨﺎذ ﻣﯽﺷﻮد. اﯾﻦ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻧﺎﻣﻪﻫﺎ اﻗﺪاﻣﺎﺗﯽ را ﻣﺸﺨﺺ ﻣﯽﮐﻨﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﻫﺪف ﻣﻘﺎﺑﻠﻪ ﺑﺎ اﺷﮑﺎل ﻣﺨﺘﻠﻒ ﺗﺒﻌﯿﺾ در آﻣﻮزش ﺻﻮرت ﻣﯽﮔﯿﺮد.
ماده ۷:
ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻋﻀﻮ اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن در ﮔﺰارشﻫﺎی دوره‌ای ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ اراﺋﻪ ﻣﯽدﻫﻨﺪ (زﻣﺎن و ﺷﯿﻮه اراﺋﻪ ﮔﺰارش ﺗﻮﺳﻂ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﯽﺷﻮد) ﺑﺎﯾﺪ در ﻣﻮرد ﻣﻔﺎد ﻗﺎﻧﻮﻧﯽ و اﺟﺮاﯾﯽ و دﯾﮕﺮ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎﯾﯽ ﮔﺰارش دﻫﻨﺪ ﮐﻪ در راﺳﺘﺎی به‌کارﮔﯿﺮی اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن اﺗﺨﺎذ ﮐﺮده‌اﻧﺪ از ﺟﻤﻠﻪ اﯾﻦ ﻓﻌﺎﻟﯿﺖﻫﺎ ﻣﯽﺗﻮان ﺑﻪ ﺗﺪوﯾﻦ و ﺗﻮﺳﻌﻪ ﺳﯿﺎﺳﺖ ﻣﻠﯽ ﺗﻌﺮﯾﻒ ﺷﺪه در ﻣﺎده ۴ و ﻧﯿﺰ ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺣﺎﺻﻠﻪ و ﻣﻮاﻧﻊ ﭘﯿﺶ رو در به‌کارﮔﯿﺮی اﯾﻦ ﺧﻂ ﻣﺸﯽ، اﺷﺎره ﻧﻤﻮد.
ماده ۸:
ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ اﺧﺘﻼف ﻣﯿﺎن دو ﯾﺎ ﭼﻨﺪ ﮐﺸﻮر ﻋﻀﻮ اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن در ﺧﺼﻮص ﺗﻔﺴﯿﺮ ﯾﺎ اﺟﺮای ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﮐﻪ از ﻃﺮﯾﻖ ﻣﺬاﮐﺮه ﺣﻞ ﻧﺸﻮد، در ﺻﻮرت ﻋﺪم وﺟﻮد ﺷﯿﻮه دﯾﮕﺮی ﺑﺮای ﺣﻞ اﺧﺘﻼف، ﺑﻪ درﺧﻮاﺳﺖ ﻃﺮﻓﯿﻦ درﮔﯿﺮ، ﺟﻬﺖ ﺗﺼﻤﯿﻢﮔﯿﺮی ﺑﻪ دادﮔﺎه ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ ارﺟﺎع ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.
ماده ۹:
در اﺟﺮای اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﻫﯿﭻﮔﻮﻧﻪ ﻗﯿﺪ و ﺷﺮﻃﯽ ﻣﺠﺎز ﻧﯿﺴﺖ.
ماده ۱۰:
اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﻫﯿﭻﮔﻮﻧﻪ ﺗﺎﺛﯿﺮ ﻣﻨﻔﯽ ﺑﺮ ﺣﻘﻮﻗﯽ ﮐﻪ اﻓﺮاد ﯾﺎ ﮔﺮوهﻫﺎ ﺑﻪواﺳﻄﻪ ﺗﻔﺎﻫﻢﻧﺎﻣﻪﻫﺎی ﻣﻨﻌﻘﺪه ﺑﯿﻦ دو ﯾﺎ ﭼﻨﺪ ﮐﺸﻮر از آن ﺑﺮﺧﻮردار ﻣﯽﺷﻮﻧﺪ ﻧﺪارد؛ اﻟﺒﺘﻪ اﮔﺮ ﺣﻘﻮق ﯾﺎد ﺷﺪه هیچ‌گونه ﻣﻐﺎﯾﺮﺗﯽ ﺑﺎ ﻧﺺ ﺻﺮﯾﺢ ﯾﺎ روح اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.
ماده ۱۱:
اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﺑﻪ ﭼﻬﺎر زﺑﺎن اﻧﮕﻠﯿﺴﯽ، ﻓﺮاﻧﺴﻪ، روﺳﯽ و اﺳﭙﺎﻧﯿﺎﯾﯽ ﺗﻨﻈﯿﻢ ﺷﺪه و ﺑﻪ ﻫﺮ ﭼﻬﺎر زﺑﺎن ﺑﻪ ﯾﮏ ﻣﯿﺰان معتبر اﺳﺖ.
ماده ۱۲:
۱۲.۱. ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻋﻀﻮ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﻣﻄﺎﺑﻖ ﺑﺎ ﻗﺎﻧﻮن اﺳﺎﺳﯽ ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮد اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن را اﻣﻀﺎء ﯾﺎ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺧﻮاﻫﻨﺪ ﮐﺮد.
۱۲.۲. اﺳﻨﺎد ﻣﺼﻮب (اﻣﻀﺎء ﺷﺪه) ﯾﺎ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺷﺪه اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن در اﺧﺘﯿﺎر ﻣﺪﯾﺮ ﮐﻞ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﻗﺮار ﺧﻮاﻫﺪ ﮔﺮﻓﺖ.
ماده ۱۳:
۱۳.۱. ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﺸﻮرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻋﻀﻮ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ، ﺑﻪ دﻋﻮت ﺷﻮرای اﺟﺮاﯾﯽ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﺑﭙﯿﻮﻧﺪﻧﺪ.
۱۳.۲. ﭘﯿﻮﺳﺘﻦ ﺑﻪ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن از ﻃﺮﯾﻖ ﺳﭙﺮدن ﺳﻨﺪ اﻟﺤﺎق ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺮ ﮐﻞ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﺻﻮرت ﻣﯽﭘﺬﯾﺮد.
ماده ۱۴:
اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﺳﻪ ﻣﺎه ﭘﺲ از ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﻮﻣﯿﻦ ﺳﻨﺪ ﺗﺼﻮﯾﺐ، ﭘﺬﯾﺮش ﯾﺎ اﻟﺤﺎق ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺮﮐﻞ ﺑﻪ ﻣﺮﺣﻠﮥ اﺟﺮا درﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ و ﺻﺮﻓﺎً در ﻣﻮرد ﮐﺸﻮرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ در آن ﺗﺎرﯾﺦ ﯾﺎ ﻗﺒﻞ از آن، اﺳﻨﺎد ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺧﻮد را ﺗﺤﻮﯾﻞ داده‌اﻧﺪ ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ اﺟﺮا ﺷﻮد. در ﺧﺼﻮص ﮐﺸﻮرﻫﺎی دﯾﮕﺮ، ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﺳﻪ ﻣﺎه ﭘﺲ از ﺗﺤﻮﯾﻞ ﺳﻨﺪ ﺗﺼﻮﯾﺐ، ﭘﺬﯾﺮش ﯾﺎ اﻟﺤﺎق اﺟﺮا ﺧﻮاﻫﺪ شد.
ماده ۱۵:
کشورﻫﺎی ﻋﻀﻮ اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﻣﯽﭘﺬﯾﺮﻧﺪ ﮐﻪ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﻣﺬﮐﻮر ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ در ﺳﺮزﻣﯿﻦﻫﺎی اﺻﻠﯽ آنﻫﺎ ﺑﻠﮑﻪ در ﺗﻤﺎﻣﯽ ﺳﺮزﻣﯿﻦﻫﺎی ﻏﯿﺮ ﻣﺨﺘﺎر، ﺗﺤﺖ ﻗﯿﻤﻮﻣﯿﺖ، ﻣﺴﺘﻌﻤﺮات و ﺳﺎﯾﺮ ﺳﺮزﻣﯿﻦﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ رواﺑﻂ ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ آنﻫﺎ را ﺑﺮﻋﻬﺪه دارﻧﺪ، ﻗﺎﺑﻞ اﺟﺮاﺳﺖ. اﯾﻦ ﮐﺸﻮرﻫﺎ در ﺻﻮرت ﻟﺰوم ﺑﺎ دوﻟﺖﻫﺎ و دﯾﮕﺮ ﻣﺮاﺟﻊ ذی‌ربط اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦﻫﺎ در ﻫﻨﮕﺎم ﺗﺼﻮﯾﺐ، ﭘﺬﯾﺮش ﯾﺎ اﻟﺤﺎق ﺑﻪ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﯾﺎ ﭘﯿﺶ از آن در ﺧﺼﻮص ﺗﻀﻤﯿﻦ اﺟﺮاﯾﯽ ﮐﺮدن اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن در اﯾﻦ ﮐﺸﻮرﻫﺎ ﺑﻪ ﺗﺒﺎدل ﻧﻈﺮ ﻣﯽﭘﺮدازﻧﺪ و ﻣﺪﯾﺮ ﮐﻞ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ را از اﺳﺎﻣﯽ ﺳﺮزﻣﯿﻦﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﯾﻦوﺳﯿﻠﻪ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن در آنﻫﺎ اﺟﺮا ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ، ﻣﻄﻠﻊ ﻣﯽﺳﺎزﻧﺪ. ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﻣﺬﮐﻮر ﺳﻪ ﻣﺎه ﭘﺲ از ﺗﺎرﯾﺦ درﯾﺎﻓﺖ اﺳﺎﻣﯽ ﺑﻪ ﻣﻮرد اﺟﺮا در ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ.
ماده ۱۶:
۱۶.۱. ﻫﺮ ﯾﮏ از ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻋﻀﻮ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﻣﯽﺗﻮاﻧﻨﺪ اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن را از ﺟﺎﻧﺐ ﺧﻮد ﯾﺎ از ﺟﺎﻧﺐ ﺳﺮزﻣﯿﻦﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺑﯿﻦاﻟﻤﻠﻠﯽ آنﻫﺎ را ﺑﺮﻋﻬﺪه دارﻧﺪ، ﻟﻐﻮ ﮐﻨﻨﺪ.
۱۶.۲. ﻟﻐﻮ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﻣﺪﯾﺮﮐﻞ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﻪﻃﻮر ﻣﺴﺘﻨﺪ و ﻣﮑﺘﻮب اﻃﻼع داده ﺷﻮد.
۱۶.۳. ﺣﮑﻢ ﻟﻐﻮ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ۱۲ ﻣﺎه ﭘﺲ از درﯾﺎﻓﺖ ﺳﻨﺪ ﻟﻐﻮ ﺗﻮﺳﻂ ﻣﺪﯾﺮﮐﻞ ﯾﻮﻧﺴﮑﻮ، ﺑﻪ ﻣﻮرد اﺟﺮا در ﺧﻮاﻫﺪ آﻣﺪ.
ماده ۱۷:
ﻣﺪﯾﺮ ﮐﻞ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﻪ ﺗﻤﺎﻣﯽ ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻋﻀﻮ اﯾﻦ ﺳﺎزﻣﺎن، ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻏﯿﺮ ﻋﻀﻮ (ﻣﻮرد اﺷﺎره ﻣﺎده ۱۳) و ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ، در ﺧﺼﻮص درﯾﺎﻓﺖ ﺗﻤﺎﻣﯽ اﺳﻨﺎد ﻣﺮﺑﻮط ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺐ، ﭘﺬﯾﺮش و ﻧﯿﺰ اﻟﺤﺎق ﺑﻪ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن (ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺎده ۱۲ و ۱۳) و ﮔﺰارﺷﺎت و ﻣﻮارد ﻟﻐﻮ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن (ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﺎده ۱۵ و ۱۶) اﻃﻼع‌رﺳﺎﻧﯽ ﺧﻮاﻫﺪ ﮐﺮد.
ماده ۱۸:
۱۸.۱. اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﻣﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺗﻮﺳﻂ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻋﻤﻮﻣﯽ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﺎزﻧﮕﺮی ﺷﻮد. اﯾﻦ ﺑﺎزﻧﮕﺮی ﻓﻘﻂ در ﻣﻮرد ﮐﺸﻮرﻫﺎﯾﯽ اﻋﻤﺎل ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻋﻀﻮﯾﺖ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن اﺻﻼح ﺷﺪه درآﯾﻨﺪ.
۱۸.۲. اﮔﺮ در ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻋﻤﻮﻣﯽ، ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﺟﺪﯾﺪی در اﺻﻼح ﺑﺨﺸﯽ از اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﯾﺎ ﮐﻞ آن اﺗﺨﺎذ ﺷﻮد، از ﺗﺎرﯾﺦ اﺟﺮای ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن اﺻﻼﺣﯽ ﺟﺪﯾﺪ، ﺗﺼﻮﯾﺐ، ﭘﺬﯾﺮش ﯾﺎ اﻟﺤﺎق ﺑﻪ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﻗﺒﻠﯽ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ، ﻣﮕﺮ اﯾﻨﮑﻪ در ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﺟﺪﯾﺪ ﺗﺼﻤﯿﻢ دﯾﮕﺮی ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ.
ماده ۱۹:
ﺑﻪ ﻣﻮﺟﺐ ﻣﺎده ۱۰۲ ﻣﻨﺸﻮر ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ، اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن ﺑﻪ درﺧﻮاﺳﺖ ﻣﺪﯾﺮ ﮐﻞ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ در دﺑﯿﺮﺧﺎﻧﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﻪ ﺛﺒﺖ ﺧﻮاﻫﺪ رﺳﯿﺪ.
اﯾﻦ ﮐﻨﻮاﻧﺴﯿﻮن در ﭘﺎﻧﺰدﻫﻢ دﺳﺎﻣﺒﺮ۱۹۶۰، روز اﺧﺘﺘﺎﻣﯿﻪ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻋﻤﻮﻣﯽ در ﭘﺎرﯾﺲ، در دو ﻧﺴﺨﻪ اﺻﻠﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ اﻣﻀﺎی رﺋﯿﺲ ﯾﺎزدﻫﻤﯿﻦ ﻧﺸﺴﺖ ﮐﻨﻔﺮاﻧﺲ ﻋﻤﻮﻣﯽ و ﻣﺪﯾﺮﮐﻞ ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ رﺳﯿﺪه اﺳﺖ، ﺗﺼﻮﯾﺐ ﮔﺮدﯾﺪ. اﯾﻦ دو ﻧﺴﺨﻪ در ﺳﺎزﻣﺎن ﺗﺮﺑﯿﺘﯽ، ﻋﻠﻤﯽ و ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ﺑﺎﯾﮕﺎﻧﯽ ﻣﯽ ﺷﻮد و ﻧﺴﺨﻪ ﻫﺎی اﺻﻠﯽ ﺗﺎﺋﯿﺪ ﺷﺪه آن ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﮐﺸﻮرﻫﺎی ﻣﻮرد اﺷﺎره در ﻣﺎده ۱۲ و ۱۳ و ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺳﺎزﻣﺎن ﻣﻠﻞ ﻣﺘﺤﺪ ارﺳﺎل ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ.
